نی زار ، سیستان وبلوچستان استانی است که لقب پهناور ترین استان کشور را به خود اختصاص داده است ، این استان به دلیل بایسته های خاص خودش شرایط اقلیمی ، فرهنگی و حتی مذهبی ویژه ای دارد . وجود دو قومیت با مذاهب و ویژگی های خاص فرهنگی شاید مهم ترین خصیصه ی این استان باشد .

اگرچه می توان استان های محدودی را با این شرایط در کشور پیدا کرد اما آنچه این استان را گاهی به لطف رسانه های تند رو بر سر زبان ها می اندازد تقسیم بندی های نامبارکی است که از هر دو سو به رشد نهال تفرقه و فاصله ی مردمان این سامان دامن می زند .

گاهی افرادی به خود اجازه می دهند که به بهانه ی خیر خواهی (!) و آن هم به زعم خودشان از سر دلسوزی حرف هایی را بر زبان جاری کنند و در راستای اهداف حزبی و جناحی خود مسائلی را مطرح کنند که به دور از خلقیات همگرایی مردمان این استان است . اقداماتی که قطع به یقین آگاهان جامعه آن را بر نمی تابند

تقسیم پست ها نه بر اساس شایسته سالاری و بلکه تنها به تناسب قومیتی ، پاشنه آشیلی برای توسعه ی این استان بوده و گویا این موضوع همچنان بایستی ادامه پیدا کند .

سفره ی تقسیم بندی های قومیتی گویا سفره ی پر نعمتی است که آنان که همواره دم از وحدت نیز می زنند نیز به منظور دستیابی به اهداف خاص خود به هر بهانه ای بر باز ماندن آن ابرام دارند و گویا قرار نیست این سفره برچیده شود .

در هر جلسه ای بایستی تعداد سخنران ها با این شیوه تنظیم شود ، در مصاحبه ، میزگرد و حتی ارایه گزارش در جلسه ای با حضور مهمان کشوری نیز این شیوه تداوم دارد و حتی دادن مسئولیت ها نیز در این استان به گونه ای رقم خورده که بایستی تحت هر شرایطی مساوات قومیتی رعایت شود .

این بی اخلاقی ها ریشه در سال های گذشته دارد و گویا قرار است همچنان ادامه داشته باشد ،اگر مسئولی به شمال استان بیشترسفر می کند مورد نکوهش قرار می گیرد و اگر جلسات بیشتری با فعالان حوزه های مختلف جنوب برگزار می کند از تیررس انتقادات این چنینی در امان نمی ماند .

انگار ترازویی باید در همه امور در دسترس مدیران دستگاه های مختلف باشد که برای مذموم واقع نشدن از سوی این بزرگواران همواره تعداد جلسات و سفرها را مورد سنجش قرار دهد تا مبادا به یک قسمت بیشتر پرداخته شود .

با آنکه این موضوع همواره یکی از دغدغه های مسئولان استان ما بوده اما هیچ گاه نتوانسته ایم چاره ی مشخصی برای آن پیدا کنیم غافل از اینکه فرهیختگان شمال و جنوب استان دیر زمانی است که از این دست سخنان دست کشیده اند !

امید است رسانه ها بیشتر در پی آن باشند که مسیر توسعه در هر دوقسمت شمال و جنوب استان هموار شود والا صرف دیدار و جلسه دردی از هیچ کدام دوا نخواهد کرد .

نگارنده بر این عقیده استوار است که هموندان بلوچ مان از آبادانی و رفاه سیستان خوشحال خواهند شد و سیستانیان نیزخواهان آسایش و توسعه شاخص های زندگی بهترهم استانی های جنوب خود هستند ، حال در این میان پرداختن به این موضوع که توجه مسئولان تنها به یک قسمت معطوف است چه دردی از جامعه ی ما دوا می کند سوالی است که احتمالا به این زودی ها نمی توان پاسخ روشنی برای آن پیدا کرد !

داود صیاد – ۲۴ دی۱۳۹۴