چکیده

زمینه و اهداف: MS یک بیماری اتوایمیون است که به علت حمله سیستم ایمنی بر علیه دستگاه عصبی فرد بوجود می آید.

ام اس (MS) بیماری ای مزمن و ناتوان کننده سیستم عصبی است که با التهاب در هر مکانی از نخاع و مغز مشخص می شود. شیوع بیماری در زنان ۳ برابر مردان است. بیماری ام اس، ترس از فعالیت دارند؛ نداشتن تعادل حین راه رفتن، لرزش، ناپایداری در راه رفتن، سرگیجه، حرکت های ناگهانی اندام ها، ناهماهنگی بدن و ضعف، مبتلایان را از حضور در عرصه های اجتماعی باز می دارد. بیمارانی که در برنامه های ورزشی ایروبیک شرکت می کنند، نسبت به بیماران دیگر، سطح آمادگی جسمانی، قلبی و عروقی بیشتری دارند و کمتر احساس خستگی می کنند و نگرش مثبت و مشارکت بیشتری در فعالیت های اجتماعی دارند بنابراین می توان گفت ورزش نقش مهمی در درمان و بهبود و حفظ ظرفیت، عملکرد و توانایی بیماران ام اسی دارد. هدف از نگارش این مقاله بررسی تاثیر ورزش در بهبود بیماری MS می باشد.

روش کار: این مقاله مروری به صورت مطالعه کتابخانه ای با استفاده از مقالات جدید کتب و سایت های مربوطه پزشکی تهیه و تدوین گردیده است.

یافته ها و نتیجه گیری:

ورزش شکل کم هزینه درمانی می باشد که راه مثبت و واقعی برای افراد MS تشخیص داده شده است. دخالت در برنامه ورزشی پتانسیل را برای پیشرفت خیلی از قربانبان این بیماری به همراه دارد. تحقیق و بررسی      می تواند مقدار پیشرفت بدست آمده از طریق آموزش فیزیکی را تعیین می کند. گذشته از این درمان فیزیکی، ورزش اثر مثبتی رو رفتار و اعتماد در بیشتر افراد می گذارد به همان اندازه که از بیماری رنج می برند حالت ذهنی می تواند مخصوصا منجر به فلج گردد. به هر حال همه این نتایج حاکی از آنست که ورزش می تواند در بعضی پیشرفت ها نتیجه دهد.

کلید واژگان: مولتیپل اسکلروز، ورزش، سلامت.

مقدمه

مولتیپل اسکلروزیس بیماری مربوط به دستگاه عصبی مرکزی بوده که موجب آسیب غلاف میلین اطراف فیبرهای عصبی عضلانی می شود و در نتیجه اختلال در عملکرد عصب باعث بروز علایم بیماری می شود مناطقی که بیشتر در معرض این عارضه قرار می گیرند عبارتند از اعصاب بینایی مخ، ساقه مغز و طناب نخاعی در بیماری مولتیپل اسکلروزیس بیماران مشکلات مختلفی از جمله خستگی، درد، گرفتگی عضلانی، لرزش، اختلال عملکرد مثانه و روده، اشکال در بلع و تکلم را تجربه می کنند. علت این بیماری به درستی مشخص نیست اما احتمال می رود که ویروس ها، میکروب ها، مواد شیمیایی، آمادگی وراثتی و بهم خوردگی نظم ایمنی بدن در ایجاد آن دخالت داشته باشد. اختلالات میلین زدا با التهاب و تخریب انتخابی میلین موجود در سیستم عصبی مرکزی مشخص می شوند. سیستم عصبی محیطی در این بیماری درگیر نمی شود و اغلب بیماران هیچ شواهدی از بیماری سیستمیک همراه ندارند. اسکلروز مولتیپل با ویژگی های التهاب، میلین زدایی و گلیوز (اسکارگذاری) مشخص می شود. مسیر این بیماری ممکن است به صورت عود و فروکش کردن و یا پیشرونده باشد ضایعات به طور تیپیک از نظر زمانی و موقعیت انتشار می باشد. در جوامع غربی به عنوان عامل اصلی برای ناتوانی نورولوژیک در اوایل تا اواسط بزرگسالی فقط پس از تروما در رتبه دوم قرار دارد تظاهرات MS از بیماری خوش خیم تا بیماری به سرعت پیش رونده و ناتوان کننده که به تغییر قابل توجه روش زندگی نیاز دارد متغیرند.

میزان متوسط مرگ و میر سالیانه در افراد مبتلا به MSدر تمام رده های سنی در جهان ۲/۶ درصد هزار مرگ و میر و میزان مرگ به علت اثر مستقیم در کل دنیا، دو درصد هزار مرگ گزارش شده است شیوع بیماران (عامل ها) ورزش ها را در ۳ هفته اول فرا گرفتند و سپس برنامه را در منزل به مدت ۲۳ هفته دنبال کردند هیچ­کس دخالتی در تمرین بیماران کنترل شده نداشت تا زمانی که عادت های جسمی در طول آزمایش تغییر کرد.

نتایج آماری بدست آمده از پیشرفت ورزش های ۲۵ فوت پیاده روی و میزان کاهش در کنترل گروه برای ۲۵ فوت پیاده روی را نشان داد. این نتایج نشان داد که ورزش ها نتایج خوبی داشتند یا حداقل بدتر از تمرین های قبل نبودند. هیچ اختلاف مهمی در نمرات کیفیت سلامتی و کاری نبود.

این محققان در مقاله ای دیگر آزمایشی شبیه به این در سال ۲۰۰۴ ارائه دادند که تمرینات باعث پیشرفت تحمل بی نهایت بالا و سرعت پیاده روی در تست ۵۰۰ متر شد. گذشته از این، برنامه ورزشی در توانایی راه رفتن بیماران MS افزایشی نداشت که با دیگر مقالات درباره این موضوع موافقت کردند. این نتایج همچنین تاکید دارد که ورزش عنصر نیست یا برای این قبیل افرد عنصر است.

نتایج غیر ضروری به کیفیت سلامت ی زندگی توجه دارد زیرا توضیحات پیشنهادی ممکن برای این نتیجه بدست می آید.

پرسشنامه MSQOLS4 مربوط به تست سلامتی احتمال نداره ندارد که اندازه گیری دقیق کیفیت زندگی باشد. به عنوان تعریف مربوط به سوالات پاسخ داده شده است. پرسشنامه های زیاد دیگری هستند یا        اندازه گیری های کیفیت زندگی که احتمالا حاصل نتایج مختلف است. اگر چه گزارش خود بیماران خوب بود زیرا از مطالعات فردی استنتاج شده بود.

 

 

خستگی

خستگی وضعیتی است که منجر به کاهش ظرفیت کار به دنبال یک فعالیت یا فکری می شود. یک علامت شایع در بیمار مبتلا به ام اس است. خستگی که در فرد مبتلا به ام اس مشاهده می شود، متفاوت با خستگی در افراد دیگر است. خستگی پذیری هم در یک عضله و یا گروهی از عضلات توصیف شده است و معمولا بعد از چند بار تکرار انقباض در عضله یا عضلات، خستگی ایجاد می شود و با استراحت از بین می رود. در حقیقت پاتولوژی خستگی در افراد مبتلا به ام اس می تواند در توانایی انجام ورزش تاثیرگذار باشد. براساس راهنمای کالج آمریکایی پزشکی – ورزشی، میزان ضربان قلب در ورزش باید ۶۰ تا ۷۵ درصد میزان حداکثر ضربان قلب (سن ۲۲۰) باشد. مثلاً در یک فرد ۴۰ ساله حداکثر ضربان قلب ۱۸ است. () و ۶۰ درصد آن ۱۰۸ می شود. در افراد مسن تر این میزان کاهش می یابد، به علت تغییرات روز به روز نشانه های بیماری، براساس شدت بیماری، باید میزان تمرین ها براساس انرژی و علایم بیماری تنظیم شود. بالا رفتن ضربان قلب و کاهش عملکرد، علایم هشدار دهنده ای هستند که بیمار باید به آنها توجه کند. در این شرایط باید شدت فعالیت را کم و بعد از سرد کردن بدن از ادامه فعالیت اجتناب کرد.

به همین دلیل به بیماران توصیه می شود فعالیت های ورزشی را با شدت متوسط آغاز کنند و به تدریج بر تمرین ها بیفزایند. ۳ بار تمرین در هفته به مدت ۳۰ دقیقه کافی است، البته می توان این ۳۰ دقیقه را برای بیمارانی که توانایی کمتری در انجام حرکت های ورزشی دارند یا سریع خسته می شوند، به ۲ یا ۳ قسمت تقسیم کرد. این بیماران روزهایی هم که تمرین های ورزشی انجام نمی دهند، می توانند کارهای خانه و تفریحی انجام دهند.

تمرینات استقامتی (هوازی)

در بیمار مبتلا به ام اس، آگاهی از توان هوازی می تواند در تهیه برنامه ای برای تمرین های ورزشی مرتب و از افزایش فعالیت فیزیکی موثر باشد. هدف اولیه، در نظر گرفتن تمرین های استقامتی برای مبتلایان به ام اس، افزایش عملکرد فیزیکی و بهبود وضعیت سلامت است. کار با دوچرخه ثابت، راه رفتن، تمرین های هوازی با شدت کم روی صندلی یا در آب، انتخاب هایی خوب هستند که با توجه به علاقه شخصی فرد و نوع و میزان مشکلات فیزیکی او انتخاب می شوند. بهترین ورزش برای بیمارانی که سن بالایی دارند و دچار نقایص حسی پا هستند، تمرین های هوازی در آب است. بهتر است این تمرین ها با شدت کم شروع و از یک صندلی برای حفظ تعادل هنگام ورزش استفاده شود. یکی از علایم بیماری مشکلات تعادلی است؛ در این حالت شخص کم کم حس می کند تعادل ندارد، دائم زمین می خورد یا هنگام راه رفتن بدنش به یک طرف متمایل می شود.

اثرات ورزش استقامت روی تعادل و قدرت پا

با اندازه گیری توانایی راه رفتن، همه مطالعات برای اندازه گیری تعادل در یک روش مقدماتی و غیر مستقیم مورد بحث قرار می گیرد. به عنوان فردی که از لحاظ تعادل ضعیف است و بیمار MS خیلی خوب قادر به راه رفتن نخواهد بود.

در مقاله پایانی تست بلت ومک کابین در سال ۲۰۰۴، اثرات برنامه استقامت روی تنها تحرک و قدرت پا نیست بلکه مستقیماً رو تعادل است. اندازه گیری ها برای تست بالا و پایین استفاده شده بود (از روی صندلی برخاستن، ۳ دقیقه پیاده روی، و نشستن) قدرت ماهیچه ای انبساط برای قدرت پا است و طرح اکسسوی برای تعادل (اندازه گیری مستقیم و سرعت در حین ایستادن) دوره آموزشی ۲ هفته ای بود که تا ۸ هفته آموزش در خانه دنبال شد ۳ بار در هفته ورزش های مربوط به فعالیت های پا بودند از قبیل:

از روی صندلی برخاستن، جهش ناگهانی (پوشیدن جلیقه سنگین)، برخاستن روی پاشنه پا و پیچاندن پا.

همه عامل ها به خوبی موافق برنامه بودند و اندازه گیری ها قبل از آموزش و بعد از کامل شدن برنامه داده شده بودند.

نتایج نشان داد که تنها قدرت عضله منبسط در گروه ورزشی افزایش یافت در حالی که نه تعادل و نه تحرک این گروه را تغییر داده است. دوباره هیچ صدمه یا افزایش در علائم MS در طول برنامه اتفاق نیفتاد. در حالی که نتایج این مطالعه در سایر تحقیقات دیگر موثر نیستند. نتایجی که مهم بودند هنوز هم مثبت هستند.

نظریه برای اندازه گیری تعادل به طور مستقیم خوب است و تغییر برنامه آموزشی ممکن است نتایج مختلفی را در مطالعات آینده نشان دهد.

تمرین های انعطاف پذیری

بهتر است حداکثر زمان حرکت های کششی در این گروه بیماران ۳۰ تا ۶۰ ثانیه باشد و ۳ تا ۵ بار تکرار شود. البته گاهی انجام حرکت های کششی در بیماران دچار گرفتگی عضلانی، به زمان بیشتری نیاز دارد. در چنین شرایطی یک حرکت کششی باید به مدت ۲۰ دقیقه تا یک ساعت اما با شدت کم انجام شود.

تمرینات قدرتی

ضعف عضلانی، از شایع ترین علایم بیماری ام اس است و معمولاٌ جزو علایم اولیه ذکر می شود. حداقل نیمی از افراد مبتلا، خستگی عضلانی را که «پدیده خستگی حرکتی» است، تجربه کرده اند. این ضعف عملکرد بیمار را تحت تاثیر قرار می دهد. معمولا پس از گذشت مدت زمانی، فرد به دلیل اینکه میزان خستگی بعد از انجام کارها افزایش می یابد، در حال انجام فعالیت هایی مانند راه رفتن، بلند شدن از صندلی یا بالا رفتن از پله ها دچار مشکل می شود. گرچه افزایش قدرت به خودی خود در تغییر فرایند بیماری تاثیری ندارد اما تمرین های قدرتی می تواند از آتروفی عضلانی جلوگیری کند و ضعف حرکتی آنها را کاهش دهد. به طور کلی تمرین های قدرتی در گروه های بزرگ عضلانی در ۲ یا ۳ روز غیر متوالی در ۳ ست با تکرار های ۱۰ تا ۱۵، می توانند موثر باشند.

 

 

ورزش در آب

استفاده از آب درمانی (ورزش در آب) به عنوان یک عامل درمانی برای ام اس مورد آزمایش قرار گرفته است. شناوری در آب موجب کاهش مقدار کار انجام شده توسط بیمار می شود و با این فرض سرمای آب حساسیت به گرما را محدود می کند.

ورزش در آب یک محیط شناور و بی خطر برای این دسته از افراد ایجاد می کند. آب گرم ۸۰ تا ۸۴ درجه فارنهایت (۳۰ تا ۳۱ درجه سانتیگراد) از سفتی عضلات می کاهد و این اجازه حرکت آسان تر را به بیمار      می دهد.

کار کردن در محیطی که آب تا سینه باشد می شود که به علت شناوری بدن وزن کمتری را متحمل شود و این موضوع باعث کاهش سفتی در ساق پاها گردیده و به راه رفتن کمک می کند. عدم فعالیت سریع منجر به از دست دادن تناسب بدن می گردد که با تکرار تمرین ها در آب، آمادگی جسمانی و هم آهنگی حرکات بدن بهبود می یابد.

اگر چه ورزش در آب آنچه را که تخریب شده و از دست رفته باز نمی گرداند ولی به علت خصوصیات درمانی آب، قدرت استقامت و هم آهنگی فرد مبتلا را بهبود می بخشد.

سطح مبتدی

یک ست را با ۱۰ تا ۱۵ تکرار انجام دهید.

۱- گرم کردن با راه رفتن در طول استخر

موقعیت: آب در ارتفاع سینه قرار داشته باشد.

توضیح: به حالت معمولی در آب استخر راه بروید. زمانی که به آن طرف استخر رسیدید عقب عقب به طرف محل شروع بازگردید. این تمرین را چندین بار، حدود ۸ تا ۱۰ دقیقه تکرار کنید.

۲- راه رفتن از پهلو

موقعیت: آب تا ارتفاع سینه قرار داشته باشد، در حالی که بدن چرخیده و پهلو رو به دیوار عرضی استخر قرار دارد.

توضیح: گام به گام از پهلو در میان استخر قدم بردارید. بعد از هر قدم پاها را کنار هم قرار دهید، هر دو پا رو به جلو باشند، اجازه ندهید هنگامی که گام بر می دارید، پایتان بلغزد.

۳- لگدهای بلند

موقعیت: در کناره استخر جایی که آب تا سینه قرار گرفته، بایستید. انگشتان پا رو بالا بوده و پا را تا آنجا که امکان دارد و راحت هستید، صاف بالا بیاورید و بلند کنید. زانو قفل شده و پای دیگر کاملا صاف باشد و هم چنین پاشنه پا روی زمین قرار گرفته باشد.

توضیح: در امتداد حرکت ضربه پا به جلو، پا را به عقب ببرید. ۲۰ تا ۳۰ بار این تمرین را با یک پا تکرار کرده سپس پا را عوض کنید.

۴- دور کردن ران از بدن رو به دیوار

موقعیت: رو به دیوار و در آبی که ارتفاع آن حد فاصل کمر تا سینه است، طوری بایستید که پاها ۶ اینچ (۱۵ سانتی متر) از هم فاصله داشته و انگشتان رو به جلو قرار گرفته باشند.

توضیح: یک پا را از طرف پهلو طوری بلند کنید که انگشتان پا به طرف داخل چرخیده باشند (مثل پای کبوتر). کمر را صاف نگه دارید. پا تنها تا حدود زاویه ۴۵ درجه می تواند بالا برود. انگشتان پا را مثل پای کبوتر نگه دارید تا گروه عضلانی مورد نظر به تنهایی و جدا از بقیه قدرتمند شود.

 

 

۵- حرکت رفت و برگشتی روی پاشنه

موقعیت: رو به دیوار استخر در آبی به ارتفاع قفسه سینه بایستید. پاها رو به جلو و ۴ اینچ (۱۰ سانتی متر) از دیوار فاصله داشته باشند.

توضیح: روی پنجه ها تا آنجا که ممکن است بلند شوید. سپس وزن خود را روی پاشنه ها انداخته و روی پاشنه ها بغلتید. زانوها باید قفل شده باشند. روی پنجه بروید و سپس روی پاشنه بغلتید. این تمرین را بسته به توانتان بین ۲۰ تا ۳۰ بار تکرار کنید.

۶- حرکت چرخشی تنه

وسایل: در این تمرین از تخته شنا یا وزنه های بزرگ شناور استفاده کنید.

موقعیت: این تمرین را در آبی با ارتفاع بالاتر از کمر تا سینه انجام دهید. پشت به دیواره استخر.

توضیح: دو طرف تخته شنا را بگیرید. تا آنجا که ممکن است و به آرامی بالاتنه را از یک طرف به طرف دیگر حرکت دهید. پاها رو به جلو باشد و به اندزه عرض شانه از هم باز شود. زمان چرخش پاشنه پا را کاملاً روی زمین قرار داده و آنها را ثابت نگه دارید.

۷- زانو در بغل (به طرف سینه)

موقعیت: در آبی که تا سینه است طوری که کمر صاف و کاملاً به دیوار تکیه داده باشد، بایستید.

توضیح: در حالی که پشت خود را کاملاً به دیوار چسبانده اید، زانوی خود را جمع و به طرف سینه بالا بیاورید. زانوی خود را در بغل گرفته و بین ۵ تا ۱۰ ثانیه نگه دارید. بعد از ۵ تا ۱۰ تکرار با یک پا، پا را عوض کنید. این تمرین را دوباره با پای اول انجام داده و ادامه دهید.

۸- پرواز روی سینه

وسایل: در این تمرین از کفی دستی استفاده کنید.

موقعیت: در آبی که تا سینه ارتفاع دارد بایستید. پاها به اندازه عرض شانه از هم باز و رو به جلو قرار گرفته باشد. روی کفی ها باید با حرکت به طرف جلو و آرنج های راست (قفل) شده محکم شده باشد.

توضیح: در حالی که کفی ها زیر سطح آب قرار گرفته اند، دست ها را به آرامی به طرفین بدن و عقب ببرید. بعد از آن که دست ها در پهلو ها از بدن فاصله گرفتند روی کفی ها را بر گردانید و آنها را با فشار آب به جلو به یکدیگر نزدیک کنید. دوباره روی کفی ها را برگردانید و دست ها را به عقب فشار دهید تا از هم دور شوند. ۲۰ تا ۳۰ بار این تمرین را تکرار کنید.

۹- پرس شانه به طرف پایین

وسایل: در این تمرین از کفی دستی استفاده کنید.

موقعیت: در آبی که تا سینه ارتفاع دارد بایستید. پاها به اندازه عرض شانه از هم باز باشد. پاها صاف و زانوها قفل شده با دست ها در حالی که آرنج ها کاملاًٌ راست (قفل) شده و کف دست ها به طرف پایین است در جلوی بدن قرار دهید.

بیماری در مناطق جغرافیایی گوناگون متفاوت است و با دور شدن از خط استوا بیماری شایع تر گردیده است.

قسمت های آسیب دیده مغز بیماران مبتلا به ام اس در افرادی که ورزش می کنند کندتر تخریب می شود. به نظر می رسد که ورزش هایی همچون بدن سازی و ایروبیک روی بخش هایی از مغز که در برابر ام اس آسیب پذیرترند نقش محافظتی داشته و سبب می شود قشر خاکستری مغز در حجم گسترده تری حفظ شود.

ورزش نه تنها در بهبود وضعیت سلامت و روحی افراد مفید است بلکه در بهبود بسیاری از علایم بیماری ام اس مفید می باشد.

براساس مطالعه انجام شده توسط محققان دانشگاه اوتا در سال ۱۹۹۶ اثرات مفید ورزش در بیماران مبتلا به    ام اس ثابت شده است. براساس این مطالعه بیمارانی که در ورزش های آئروبیک شرکت می کردند، از نظر وضعیت قلبی – عروقی، قدرت بدنی، عملکرد مثانه و روده، خستگی و افسردگی نسبت به بیماران دیگر در موقعیت بهتری قرار داشتند. عدم تحرک چه در بیماران مبتلا به ام اس و چه در سایر افراد طبیعی منجر به عوارض قلبی – عروقی، سستی عضلات، کاهش تراکم استخوان و افزایش شکستگی استخوان می شود.      برنامه های ورزشی در بیماران مبتلا به ام اس باید متناسب با توانایی ها و محدودیت های فردی طراحی شود. بیماران مبتلا به ام اس قبل از انجام هر ورزش جدیدی باید با پزشک معالج خود مشورت کنند. مدت زمان انجام ورزش باید به گونه ای باشد که باعث خستگی بیش از حد نشود و حتی الامکان در ساعات خنک روز باشد. امید است که همه بیماران با انجام ورزش های منظم و متناسب در حفظ قدرت و سلامت روحی و جسمانی خود برآیند.

تشخیص بیماری ام اس، در حال حاضر ام. آر. آی دقیق ترین روش برای تشخیص بیماری ام. اس می باشد. باید توجه داشت که سایر بیماری ها هم می توانند علایم بیماری ام. اس را تقلید کنند. هیچ تست آزمایشگاهی، علامت یا یافته کلینیکی واحدی برای تشخیص بیماری ام.اس وجود ندارد.

مسائلی که بیمار MS باید بداند:

فعالیت شدید که باعث افزایش درجه حرارت بدن شود، نباید انجام دهید. گرما، هدایت عصب را مختل می کند. لازم است بیمار همواره خودش را خنک نگه دارد.

حمام آب داغ نگیرید.

استرس و فشار روحی و جسمی نداشته باشید.

وزن متعادل داشته باشید.

پیاده روی و نرمش و ورزش و شنا در آب ملایم داشته باشید. اما ورزشی که دما را زیاد بالا ببرد و یا سونا ممنوع است ورزش های هوازی انجام دهید.

خواب خوبی داشته باشید.

منتظر عود حمله و عوارض بیماری نباشید. MS یک بیماری تنها نیست. مکانیسم بیماری و اثرات آن در هر فرد متفاوت است. هر کس بیماریش مختص خودش است.

آرامش داشته باشید.

به پزشک خود اعتناد کنید.

سوالاتی که دارید از پزشک خود بپرسید.

همیشه امیدوار باشید، شاید روزی به تنهایی بتوانید MS را از پای در آورید.

روش کار

این مقاله مروری به صورت مطالعه کتابخانه ای با استفاده از مقالات جدید کتب و سایت های مربوطه پزشکی تهیه و تدوین گردیده است.

اثرات ورزش روی بیماران MS

بیماری های MS اخیرا شایع ترین ناتوانی عصبی در بین جوانان آمریکایی است (دبلت مک کابین ۲۰۰۴) باعث از بین رفتن عصب می شود. که می تواند منجر به فقدان پتانسیل های عمومی مثل سیستم عصبی مرکزی (CNS) شود که برای ارتباط با بدن مورد بررسی قرار می گیرند و برعکس. علائم عمومی MS عبارتند از کاهش توانایی راه رفتن و تعادل، افزایش ضعف و خستگی ماهیچه. این علائم و چندین نوع دیگر نه تنها برای سلامتی مضر هستند بلکه فرد قادر به انجام فعالیت های روزمره که در بالا ذکر شد و بسیاری از حرکات روزمره دیگر نیست.

ورزش شکل کم هزینه درمانی می باشد که راه مثبت و واقعی برای افراد MS تشخیص داده شده است. دخالت در برنامه پتانسیل را برای پیشرفت خیلی از قربانیان این بیماری به همراه دارد. تحقیق و بررسی می تواند مقدار پیشرفت بدست آمده از طریق آموزش فیزیکی را تعیین می کند.

گذشته از این درمان فیزیکی، ورزش اثر مثبتی رو رفتار و اعتماد در بیشتر افراد می گذارد به همان اندازه که از بیماری رنج می برند حالت ذهنی می تواند مخصوصا منجر به فلج گردد مقالات ذهنی می تواند مخصوصا منجر به فلج گردد مقالات تجدید شده این صفحه اثرات ورزش ایروبیک را بررسی می کند. آموزش مقاومت روی توانایی راه رفتن، خستگی و کشش ماهیچه، توانایی کاری و کیفیت زندگی برای افراد MS.

هر آزمایش به طور مختلف ساخته شده است با توجه به ساختار و متن برنامه به خوبی اندازه گیری و نتایج دقیق بدست می آید به هر حال همه این نتایج حاکی از آنست که ورزش می تواند در بعضی پیشرفتها نتیجه دهد. ورزش ایروبیک، توانایی راه رفتن، احساس خستگی و ناتوانی را افزایش می دهد

کیلف و آشبرن(۲۰۰۸) اثرات ورزش آیروبیک را به تنهایی روی توانایی راه رفتن، تعادل، خستگی و ناتوانی که توسط بیماران گزارش شده بود را مورد مطالعه قرار داده اند و اندازه گیری آزمایش پیاده روی برای نرخ این فاکتورها ۱۰ متر و ۶ دقیقه تحقیق کاری (یک فشارسنج تعادل) و نمره ناتوانی عصبی برای پسران برای گزارش ناتوانی بود.

بیمار مونث برای مطالعه به کار گرفته شدند اما یک نفر آسیب دیده بود و دیگران را برگردادند و فقط اطلاعات را از ۶ نفر به دست آوردند.

تمرینات در جلسات ۳۰ دقیقه ای به مدت ۲ هفته روی رکاب زدن با دوچرخه ثابت و بالاترین فعالیت فردی انجام شده بود. اندازه گیری ها قبل از برنامه گرفته شده بود و سپس دوباره بعد از ۲۴ جلسه کامل شده بود و پیشرفت های مهم در پیاده روی ۶ دقیقه ای ایجاد شده بود و میزان خستگی توسط بیماران گزارش شده بود . هیچ یک از آزمایش های دیگر مهم نبودند هنوز هم پیشرفت ها نسبت به میزان کاهش نشان داده شده اند محققان تصدیق کردند که این تحقیق بیشتر از مطالعه اولیه برای استفاده به عنوان اساس آزمایشات کلینیکی است.

و هر دو اندازه نمونه بی نهایت کوچک و فاقد یک گروه کنترل محدود است که می توانند شامل نتایج شود به هر حال پیشرفت ها در تحرک و احساس ناتوانی برای یک برنامه ساده ۱ ساعت در هفته عالی بوده است مخصوصاً زمانی که همه عامل ها (بیماران) گزارش دادند که در پایان دوره از لحاظ جسمی و ذهنی احساس خوبی داشتند. برنامه های آموزش مقاومت باعث پیشرفت کشش پا و پیاده روی می شود. زمانی که خیلی مطالعات روی ورزش و به طور مشابه برای یکی از موارد بالا ایجاد شده بود، بر اساس برنامه هایشان بر رو ورزش آیروبیک وایت ات آر(۲۰۰۶)موزشآآثشقتصخه اثرات برنامه آموزشی مقاومت را مورد بررسی قرار داد هدف پروژه اندازه گیری تغییرات در کشش پا، توانایی راه رفتن و ناتوانی و خستگی بیماران بود. کارهایی برای اندازه گیری کشش به طور داوطلبانه انجام شد آزمایش های وزن برای کشش زانو، خمیدگی زانو و خمیدگی کف پا.

آزمایش ها شامل ۲۵ فوت پیاده روی، ۳ دقیقه پله(هر شرکت کننده در عرض ۳ دقیقه چندتا پله می تواند بالا برود) پرسش نامه هایی برای گزارش ناتوانی و خستگی افراد تهیه شده بود.

همچنین حداکثر وزن برای ۱۰ بار تکرار کشش زانو و خمیدگی برای همه شرکت کنندگان در هفته در نظر گرفته شده بود.

۸ شرکت کننده تازه کار آمده بودند تا مورد اندازه گیری قرار گیرند و برنامه آموزشی مقاومت ۲ بار در هفته و به مدت ۸ هفته بود. بعد از تکمیل برنامه همه اندازه گیری ها دوباره بدست آمد.

نتایج بدست آمده از این آزمایشات حاکی از پیشرفت در کشش برای کشش زانو و تمرینات (ورزش های خمیدگی کف پا) بود.

به خوبی نرخ بالا رفتن از پله در ۶۰ پله در مدت ۳ دقیقه گزارش خستگی افراد بر طبق گزارش ناتوانی کاهش یافته بود.

نتایج افزایش توانایی راه رفتن و کاهش خستگی و ناتوانی با نتایج آزمایشات ورزش آیروبیک موافقت شد که پیشنهادات نشان می داد که نوع ورزش احتمالاً مهم نبود، عمل ورزش برای ذهن و جسم مهم بوده است، افزایش کشش پا هنوز با برنامه مقاومت اثر مثبتی دارد و جالب است که کشش پا در ورزش آیروبیک پیشرفت قابل ملاحظه ای داشته است.

اثرات برنامه ورزش طولانی مدت روی MS

روبرک، ورت تاین و روتیاین در سال ۲۰۰۴ تحقیق کردند که پیشرفت های که منجر به تعداد بیشتری از بیماران MS شده بعد از مداخله برنامه شدیدتر حداقل ۲ برابر به طول انجامید.

نویسندگان اثرات مداخله روی هر دو ضرر کاری و کیفیت سلامت روی زندگی را مطالعه کردند به طور اساس استنشاق بوسیله یک نقص اطلاعاتی یا تحقیق قبلی از چگونگی تغییرات ورزش در بیماران MS .

کار آزمایش ضرر کاری ۲۵ فوت تست پیاده روی و تست پا ۹ و علاوه بر اینها شامل تست شنوایی هم بود. این تست پرسشنامه هایی برای کیفیت زندگی بیماران MS نیز داشت. بیماران با اراده کردن ناتوانایی ها برای بیماری MS از هر جنسی (مرد و زن) از پیشرفت کار راضی بودند و به طور تصادفی به ورزش و کنترل گروه  می پردازند.

آزمایش هایbaleline (خط اصلی) اجرا شد و سپس برنامه آموزشی ۲۶ هفته ای به کار گرفته شد که آموزش مقاومت با بندهای کش دار ۳۴ بار در هفته اجرا می شد و آموزش آیروبیک هفته ای یکبار انجام می شد.

توضیح: دست ها و بازوان را به طرف ران فشار داده و آنها را نزدیک بدن نگه دارید. دست ها را برگردانید و آرنج را قفل کرده به طرف سطح آب فشار وارد کنید. بسته به توانتان تمرین را ۲۰ تا ۳۰ بار تکرار کنید.

۱۰- چرخش مچ ها

موقعیت: در آبی به ارتفاع قفسه سینه بایستید. کمرتان را راست گرفته کاملاً به دیوار بچسبید. باید بازو با ساعد زاویه ۹۰ درجه بسازد. قسمت بالای بازو را به دیوار استخر بچسبانید و کف دست ها را به طرف بالا بیاورید.

توضیح: درحالی که کف هر دو دست به طرف بدن است، دست ها را از مچ تا جایی که ممکن است به طرف بالا خم کرده و سپس آنها را رها کنید و به طرف بیرون بکشید. برای ایجاد مقاومت بیشتر می توان از کفی استفاده کرد. بسته به توانتان بین ۱۰ تا ۲۰ بار تمرین را تکرار کنید. توصیه های که به هنگام ورزش برای بیماران MS بایستی در نظر گرفت

مشکلاتی که در اجرای ورزش در میان افراد مبتلا به ام. اس وجود دارد، ممکن است ناشی از طبیعت بیماری باشد. با توجه به تفاوت هایی که در شرایط نورولوژیک در بیماران مبتلا به ام. اس وجود دارد، بایستی شدت و نوع ورزش توصیه شده، متناسب با شرایط بیمار باشد. تمرین ها باید به گونه ای باشد که باعث بهبود عملکرد فرد در زندگی شود. انجام ورزش های آبی باید در اولویت قرار گیرد.

حتماً بین برنامه ورزشی زمان استراحت در نظر گرفته شود.

بیماران باید از خستگی بعد از ورزش آگاهی داشته باشند و فکر نکنند بروز خستگی به دلیل عود بیماری است.

در صورت بروز هر گونه اختلال بینایی هنگام ورزش، بلافاصله از ادامه فعالیت خوداری کنند. به اندازه کافی مایعات بنوشند.

با توجه به اینکه حافظه کوتاه مدت مبتلایان در اثر ابتلا به بیماری دچار اختلال می شود، حتماً برنامه ورزشی باید جلوی دیدشان باشد.

پیشنهاد می شود سازمان های مرتبط و انجمن های خیریه و افراد خیر، برای ایجاد فضاهای ورزشی برای این بیماران، گام های موثری بردارند و با برگزاری مسابقه های دوستانه و همایش و رقابت های ورزشی، به آنها و جامعه ثابت کنند شرایط بیماران مبتلا به ام اس هیچ تفاوتی با افراد دیگر جامعه ندارد و زندگی فعال و پویا برای همه افراد لازم است. همان طور که حتی در رقابت های پاراالمپیک، شرکت مبتلایان به ام اس و    موفقیت های آنها بازتاب های گسترده ای داشته است.

نتیجه گیری

مطالعات نشان داده اند که ورزش در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس باید به منظور افزایش توان قلبی – عروقی، عملکرد فرد، انعطاف پذیری، دامنه حرکات مفاصل، هماهنگی و بالانس و پیشگیری از کنتراکچر و این بالانس عضلاتی و آتروفی انجام شود. به نظر می رسید که مرکز مقدماتی بیشتر محققان تحرک باشد و بیشتر عامل معمول پیشرفت در عامل هاست همانطور که قبلاً ذکر شد در تحرک ممکن است همچنین به عنوان پیشرفت غیر مستقیم تعادل تفسیر شود. مانند افرادی که سریعتر پیاده روی می کنند و زمانی که تعادل بهتری برای برخاستن دارند. در حالی که ورزش شکل عالی درمان برای دلایل فیزیکی (جسمی) است. مفاهیم حسی و ذهنی که ممکن است یک کار مهم را همراهی کند. این مطالعات نشان داد که در گروه ورزشی شرکت کردند معمولاً خستگی و ناتوانی کمتری داشتند بعد از آن می توانند به خود اعتماد داشته باشند و تلاش بهتری به طرف موفقیت ناخوشایند دارند که خیلی افراد با بیماری MS روبرو هستند علاوه بر این اطلاعات بر روی علائم MS نشان داد که بیشتر مردم MS از بیماری های مزمن می میرند مثل بیماری انسداد شراین قلب و ضربان قلب (گیلف و آشبرن ۲۰۰۸) این تصوریست که ورزش به ویژه ورزش کاردیووسکلار (مربوط به قلب) ممکن است مدت زندگی بیماران MS به نظر رسد که با عموم پیش رود.

نویسنده: نجمه الصباح علوی زاده، عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد زاهدان