نی زار : نمی تونستیم به خاطر امواج خاک که به ساحل خونه ها میزد بیرون بریم ، ریزگرد ها امون‌ ثانیه ها رو بریده بود و نفس بود‌ که تو گلو فشرده میشد و تلخی خاک که از ریه هات میزد بیرون، به هر شرایطی بود زدم به شهر و بیابون ، شهر رو نمیشد نفس کشید و‌ به تماشا نشست.

می خواستم گلایه کنم که ای بابا ،عجب سفری شد …یهو‌ صدای باد که توو گوشم پیچید مبهوت شدم … هووو هوووی امواج خاک ‌ و‌ طوفان های باد یه جوری رخنه کرد توو پوست و استخون شهر که انگار جغد شوم داشت آواز سر میداد …روز و شب فقط شب بود چون جغد بد صدای ِ طوفان لعنت الله تموم وقت با اون صدای نکره ش می خوند و‌دست بردار نبود ، شهر به هم می پیچید ، بوم و در و پنجره ها مدام باهم در جدال بودن و کوبیده میشدن…اگه خروس خون از خونه میزدی بیرون ، دمدمای غروب آفتاب نمی تونستی راه برگشتو پیدا کنی چون سیل خاک همه جا رو‌ مدفون کرده بود ، مردم نفس نداشتن ، پناه می آوردن از شر طوفان رجیم به خونه هاشون، خورشید رو با تنفر نگاه می کردن و‌ از اومدن آفتاب خوشحال نمیشدن، چون همون چند قطره اشک آسمون که رو صورت ِ هامون مونده بود هم خشک میشد.

البته که شد! آب که نباشه زندگی هم نیست، گله های گوسفند سرخ شدن ا‌ونم کبابی زیر آتیشی که خورشید میبارید ، اونا از تشنگی و بی علفی سر به خاک گذاشته بودن ، مزرعه زیر سایه ی خاک خوابیده بود، درخت های گز از درد به خودشون می پیچیدن و طی العرض می کردن، تصویر گندم براشون شده رویا!

دختر و پسر بچه ها از خاک سرسره درست کرده بودن و‌ روی خاک غلت میزدن .تا چشم کار میکرد همه صحرا بود و سراب ، میخکوب بودم که اونجا غذا خاکه ،نفس خاکه ، هامون خاکه ، بارون خاکه ، خونه خاکه ،نون خاکه ،اونجا همه چیز توی یک کلمه خلاصه شده ،خاک … کلمه ای که مفهومش میشه وطن ، همون وطنی که سال هاس سیستانی با افتخار از مرزهاش دفاع کرده ولی الان آب رو به روی مردمش بستن به روی مردم سیستانی که ۱۲۰۰۰سال تمدن و‌ تاریخ رو توی لحظه هاش مومیایی کرد حالا توی سد هاش میشه گل کوچیک بازی کرد، توو قایق های به گل نشسته ش میشه سفال گری کرد، توی هامونش میشه هواپیما فرود بیاد . صیادهاش از تنگ ماهی بی نصیبن چه برسه به دریا!

مات اون ظلمات بودم که صدای زنگ یه مدرسه اومد، یه سیاه چادر که معلم روی تخت سیاه با خاک نوشته بود(موضوع انشا): سیستان نفس ندارد

#پریا-جهان-تیغ
#سیستان_را_دریابید