نی زار : به گواهی پانوشت تقویم ها، هفدهم مرداد، به نام روز خبرنگار سند خورده است و هر سال در این روز یا یکی دو روز پس و پیش مراسمی برگزار می گردد و در باب خبر و خبرنگار و کار مهم و ارزنده خبررسانی، سخنرانی ها می شود و مقاله ها منتشر و ایضا هدیه ای از جنس خودنویس های چینی یا تندیس های وطنی به این قشر از جامعه اهدا می گردد و باز خدانگهدار تا سال بعد…

اگر بپذیریم که یکی از فاکتورهای توسعه یافتگی هر جامعه ای، گسترش فضای رسانه ای و اطلاع رسانی در عین وجود تکثر دیدگاه ها در این حوزه است باید نیز بپذیریم که خبرنگاران از اصلی ترین ارکان این بخش به شمار می روند زیرا در خط مقدم خبررسانی، نخستین نیروهایی هستند که حضور هوشیارانه دارند و با سختی ها و مرارت این کارها برخورد مستقیم.

اما با این حال آیا آنچنان که شایسته این قشر از اصحاب رسانه بوده است تا به حال با آنان برخورد شده است؟ بدون هیچ تامل و حوصله ای می توان به این پرسش، پاسخ منفی داد.

واقعیت این است که در غالب موارد _ و نه تامّه خبرنگاران_ این حرفه و شغل نه ره آوردی از جنس “نان” دارد و نه دستاوردی همچون “نام” و باز هم واقعیت این است که بیشتر کسانی بر این کار اصرار می ورزند در معاش شان لنگ می زنند و از امنیت شغلی محروم، با این همه فقط شوق اطلاع رسانی دارند و بس، وگرنه جاذبه دیگری نیست که آن ها را پابند این حرفه کند و بیراه نیست اگر به این سبب از خبرنگاری، نه به عنوان شغل بلکه در هیئت عشق یاد کنیم. البته منکر این نمی شوم که از سر همین عنوان یعنی “خبرنگار” هستند کسانی که به “نان”ها و “نام”هایی رسیده اند که مپرس! آنچنان که همچون سلبریتی ها مدیر برنامه ای دارند و دم و دستگاهی! ولی تعداد اندک این گونه از خبرنگاران هیچ توفیری در وضعیت عامه افراد وابسته به این کار ایجاد نمی کند.

در این که این مشکلات از کجا آب می خورد و چه کارهایی باید صورت گیرد تا اوضاع به سامان گردد حرف ها بسیار است اما عمل، اندک! ولی با این حال افزایش تعداد علاقمندان به این عرصه، این امیدواری را ایجاد می کند که علیرغم وجود مشکلات فراوان برای فعالان خبر، باز هم کسانی هستند که از “نان” و “نام” می گذرند تا قطار خبررسانی و روشنگری همچنان بدون توقف به کار خود ادامه دهد و شایسته است که به پاس نیت پاک و صداقت عملکرد همه فعالان حوزه خبر، تمام قد به احترام شان بایستیم و کلاه از سر برداریم، حتی اگر در هر سال فقط یک روز به یاد آن ها باشیم.

محمدرضا رضایی